معبری تنگ
آن روز که آقا فرمودند: « آن روزها دروازه ای برای شهادت داشتیم اما امروز معبری تنگ . هنوز هم برای شهادت فرصت هست؛ دل را باید صاف کرد.« شاید این سوال به ذهنمان خطور کرد که به راستی راه شهادت هنوز هم باز است؟
به واقع گناه ما چیست که از فیض شهادت محروم بمانیم؟ خداوندی که دریای رحمت و عدالت است چگونه می تواند راه بالاترین کمال را به روی انسانها ببندد؟اصلا خودمانی بگوییم ، ما بخواهیم شهید شویم باید که را ببینیم ؟
واقعا اگر دل را صاف کنیم به شهادت می رسیم ؟ کدام شهادت؟ نه میدان جنگی درکار است و نه شخصیتی هستیم که ما را ترور کنند ،پس چگونه راه شهادت برای ما باز باشد؟
اصلا برای شهید شدن نیاز به میدان جهاد و جنگ وکشتار است یا راه دیگری هم هست؟
پاسخ به این سوال این است که آری راه دیگر هم وجود دارد اما راهی سخت تر ودشوارتر ، چرا که جنگ در میدان رزم به تعبیر پیامبراکرم (ص) جهاد اصغر است اما جنگ که به همین میدان ختم نمی شود بلکه باب جهاد اکبر برای ما باز است ودر این میدان است که باید فیض شهادت را جستجو کردو به شهادت نائل شد ! چگونه؟
برای پاسخ به این سئوال باید به این نکته توجه کرد که ما در جستجوی شهادت به دنبال چه هستیم ؟ مگر نه این است که با شهدا ودر درجه رفیع شهدا محشور شویم ؟ اگر اینگونه است که با شهدا بودن در قیامت و در درجه شهدا بودن در روز محشر راه مختص به خود را دارد.
و این راه را خداوند متعال در قرآن کریم به ما نشان داده است : « یوم ندعوا کل اناس بامامهم » اسراء 71
روز قیامت هر کسی را با پیشوا و الگوی خود محشور می کنیم پس هر کس در دنیا شهید را الگوی خویش قرار دهددر قیامت جزو آنان خواهد بود ، البته این نکته لازم به ذکر است که امامان معصوم الگو و رهبران ما در زندگی بوده و باید باشند اما این منافاتی با الگو و امام و پیشوا بودن شهدا در زندگی ما ندارد چرا که شهدا به عنوان بهترین مصداق های شیعیان و رهروان راه ائمه، برای ما هستند لذا همانگونه که پیشوایان معصوم، امام و پیشوای ما هستند و ان شاءالله طبق همین آیه شریفه با آنان محشور می شویم ، در عین حال ما می توانیم شهدا را به عنوان بهترین رهروان و تابعین ائمه ، الگوی خود قرار داده و رهرو راه آنان باشیم.
اما نکته ای مهم و اساسی این میان لازم به ذکر است و آن اینکه گاهی ما تصمیم بر انجام کاری می گیریم وشروع می کنیم اما دوام پیدا نمی کند و رهزنی مانند شیطان آن را به هر نحو ممکن از ما می گیرد لذا باید کار را به گونه ای آغاز کرد که ازابتدا دوام آن ضمانت شده باشد و بهترین راه این است که با نائب شدن از شهیدی که دوست داریم با او دوست شویم و با اوانس داشته باشیم به گونه ای زندگی او را الگو قرار دهیم که سیره عملی ایشان و شیوه رفتارایشان دائما پیش روی ما بوده و محاسن زندگی ایشان را الگوبرداری کرده در زندگی خود جاری و ساری سازیم.
خداوندا توفیقی ده که با رفاقت و نیابت از شهدا و پیروی از سیره آنان ما را نیز در خیل کربلاییان بپذیری...
آمین یا رب العالمین
