شهدا!برای ما فاتحه بخوانید...

                                                                

وقتی وارد حرم امامزاده ای می شوم ازابتدای ورود حاجات را یک ریز برای امامزاده لیست می کنم و تا لحظه خروج دست به دامان او هستم برای گرفتن حاجاتم، چرا که باور دارم این امامزاده نزد خدا آبرو دار است و می توانم حاجاتم را به او بسپرم تا از خداوند اجابتش را بگیرد اما وقتی کنار مزار شهیدی می ایستم فاتحه ای خوانده و رد می شوم؛ چرا؟شاید چون امامزاده ها گنبد وبارگاهی عظیم ورفیع دارند و حرمشان یاد آور حرم ائمه معصوم"علیهم السلام" است اما شهدا مانند اموات قبری دارند و سنگ قبری همین !؟ به راستی چرا اینگونه ایم؟ آیا شهدا را کاملا مانند اموات، مرده فرض می کنیم یا آنکه آیه "بل احیاء عند ربهم یرزقون" راشنیده ایم اما به دل باور نداریم؟مگر کم پیش آمده که شهدا به بهانه ها وطرق گوناگون به ما حالی کنند که "ای مردم باور کنید ما زنده ایم"

مگر زنده بودن جز این است که پیکر مطهر شهید را اشتباهی به کرمان ببرند ودر خواب دوستش به او بگوید مرا به اهواز ببرید اشتباه شده !

معبری تنگ

آن روز که آقا فرمودند: « آن روزها دروازه ای برای شهادت داشتیم اما امروز معبری تنگ . هنوز هم برای شهادت فرصت هست؛ دل را باید صاف کرد.« شاید این سوال به ذهنمان خطور کرد که به راستی راه شهادت هنوز هم باز است؟

به واقع گناه ما چیست که از فیض شهادت محروم بمانیم؟ خداوندی که دریای رحمت و عدالت است چگونه می تواند راه بالاترین کمال را به روی انسانها ببندد؟اصلا خودمانی بگوییم ، ما بخواهیم شهید شویم باید که را ببینیم ؟ 

واقعا اگر دل را صاف کنیم به شهادت می رسیم ؟ کدام شهادت؟ نه میدان جنگی درکار است و نه شخصیتی هستیم که ما را ترور کنند ،‌پس چگونه راه شهادت برای ما باز باشد؟

اصلا برای شهید شدن نیاز به میدان جهاد و جنگ وکشتار است یا راه دیگری هم هست؟

پاسخ به این سوال این است که آری راه دیگر هم وجود دارد اما راهی سخت تر ودشوارتر