وقتی
وارد حرم امامزاده ای می شوم ازابتدای ورود حاجات را یک ریز برای امامزاده
لیست می کنم و تا لحظه خروج دست به دامان او هستم برای گرفتن حاجاتم، چرا
که باور دارم این امامزاده نزد خدا آبرو دار است و می توانم حاجاتم را به
او بسپرم تا از خداوند اجابتش را بگیرد اما وقتی کنار مزار شهیدی می ایستم
فاتحه ای خوانده و رد می شوم؛ چرا؟شاید چون امامزاده ها گنبد وبارگاهی عظیم
ورفیع دارند و حرمشان یاد آور حرم ائمه معصوم"علیهم السلام" است اما شهدا
مانند اموات قبری دارند و سنگ قبری همین !؟ به راستی چرا اینگونه ایم؟ آیا
شهدا را کاملا مانند اموات، مرده فرض می کنیم یا آنکه آیه "بل احیاء عند
ربهم یرزقون" راشنیده ایم اما به دل باور نداریم؟مگر کم پیش آمده که شهدا
به بهانه ها وطرق گوناگون به ما حالی کنند که "ای مردم باور کنید ما زنده
ایم"
مگر
زنده بودن جز این است که پیکر مطهر شهید را اشتباهی به کرمان ببرند ودر
خواب دوستش به او بگوید مرا به اهواز ببرید اشتباه شده !
